Και ηθοποιός σημαίνει πώς...

Σε αυτή τη δουλειά με πρότεινε ένας φίλος μου και ο σκηνοθέτης που είχε έρθει και με είχε δει σε μια παράσταση δε με έβαλε να περάσω από οντισιόν, αλλά μου είπε απλά ότι με θέλει. Μου είπε ότι τα λεφτά είναι τόσα και τόσοι μήνες και του είπα απλά ότι θέλω. Έμοιαζε ωραίο το όλο κλίμα και θα παίρναμε και παραπάνω από το βασικό μισθό, τρομάρα μας! Αρχίζουμε, λοιπόν, πρόβες και περνάνε κάποιες μέρες και δεν έχουμε υπογράψει συμβόλαια. Τα συμβόλαια, μας τα φέρνει μετά από πολύ καθυστέρηση και είναι συμβόλαια ενός μήνα μετά. Ενώ δηλαδή ήταν για την 1^η Φεβρουαρίου, το συμβόλαιο που υπογράψαμε ήταν για 1^η Μάρτη! Εμείς, εν τω μεταξύ, έχουμε ξεκινήσει από 1^η Φεβρουαρίου κανονικά σε φουλ ρυθμούς και έχουμε χάσει τα λεφτά όλου αυτού του μήνα. Του το λέω και μας λέει ότι αυτά τα λεφτά θα τα πάρουμε μαύρα. Λες, «προκειμένου να μην τα πάρω καθόλου, ας τα πάρω και μαύρα, γιατί όχι…; Αφού έχω ανάγκη τα λεφτά!». Και όλη την ώρα να σου βρίσκουν δικαιολογίες, κάποια εκταμίευση, κάτι λογιστικό κι εσύ επειδή δεν είσαι λογιστής, είσαι ηθοποιός που η δουλειά σου είναι να μάθεις τα λόγια, να ασχοληθείς να προτείνεις κάτι... και όχι να ασχολείσαι με τα λεφτά. Όλο αυτό λοιπόν σε καταστρέφει και σε μιζεριάζει. Δηλαδή, τώρα πια λέω ότι δε με νοιάζει το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα της παράστασης. Με νοιάζει να πάρω τα λεφτά κι ας βγει μαλακία. Αυτή δεν είναι σκέψη ηθοποιού, όμως αυτό πιστεύω και αλήθεια το λέω! Ας γίνει η δουλίτσα να πάρω τα λεφτά κι ας είναι και η χειρότερη δουλειά! Δουλειά επιβίωσης τελικά γιατί και από κάπου πρέπει να ζήσουμε... έτσι; Και δουλεύω και σε καφέ τα πρωινά… κι αν χρειαστεί στηρίζουν και οι γονείς... κι ας έχω κάνει κι ένα σωρό δουλειές ως τώρα για να μπορώ να κάνω θέατρο... κι ας έφτασα τα 29! Και για λίγο ακόμα βρίσκω δουλειές από ‘δω κι από ‘κει. Μετά, όμως, πώς; Μπορεί να μη σε θέλει κανείς! Όχι γιατί δεν είσαι καλός, αλλά γιατί θα έχουν βγει άλλοι χίλιοι νεότεροι, καλύτεροι...

(Από συνέντευξη με τον X., 29 ετών)