bad jobs

Τελείωσα τη σχολή στη Θεσσαλονίκη. Και άρχισα κατευθείαν να ψάχνω. Δε με ενδιέφερε τι ζητούσαν στις αγγελίες, αν ήθελαν ένα, τρία, πέντε χρόνια προϋπηρεσίας... όπου έλεγε απόφοιτος πληροφορικής έστελνα βιογραφικό. Τα πήρα όλα σβάρνα, “ό,τι είναι να γίνει ας γίνει...” έλεγα. Ήθελα απλώς να μου απάνταγαν. Έτσι περίμενα ένα τρίμηνο χωρίς να λάβω ούτε ένα τηλεφώνημα. Κι έτσι άρχισα να στέλνω γενικά σε ό,τι έβλεπα. Μου απάντησαν άμεσα από ένα τηλεφωνικό κέντρο για να κάνω πωλήσεις πακέτων τηλεφωνίας. Για να σε κρατήσουν σου έλεγαν ότι πρέπει να πιάσεις το στόχο. Μου φαινόταν ακατόρθωτο στην αρχή, δεν το είχα καθόλου με το τηλέφωνο, χώρια του ότι ένιωθα άσχημα να ενοχλώ τους ανθρώπους σπίτια τους. Όμως δεν έβλεπα άμεσα κάτι άλλο και επίσης σκεφτόμουν κι αν θα συνέχιζα για μεταπτυχιακό, αν θα κατέβαινα Αθήνα... Τον πρώτο μήνα δεν ξέρω πώς, αλλά κατάφερα να είμαι κοντά στο στόχο. Με κράτησαν και είπα κι εγώ ας κάτσω λίγο και βλέπουμε. Εν τω μεταξύ, εκτός από μια άλλη κοπέλα που κι αυτή έμεινε, όλοι οι υπόλοιποι με τους οποίους είχαμε ξεκινήσει, καμιά δεκαριά άτομα, είχαν παραιτηθεί και φύγει. Μετά όμως μας έβαλαν να πουλάμε μαζί και κάποια άλλα πακέτα αισθητικής κι εκεί πάτωσα και απογοητεύτηκα. Έφυγα και είπα να κατέβω Αθήνα να μαζέψω χρήματα και να δω για μεταπτυχιακό.

Πάλι άρχισα αναζήτηση σε εταιρίες πληροφορικής αλλά τίποτα. Μονάχα από μια, που φαινόταν σοβαρή, με πήραν τηλέφωνο και με κάλεσαν να περάσω ένα τεστ πάνω σε γλώσσες προγραμματισμού και σε δίκτυα. Πήγα λίγο απροετοίμαστος, λίγο αγχωμένος... Τελικά, έγραψα καλά στο πρώτο κομμάτι γιατί ήταν και φρέσκα στο μυαλό μου από τη σχολή, αλλά στο δεύτερο πάνω στα δίκτυα όχι και τόσο. Παρόλα αυτά, με φώναξαν για μια συνέντευξη και μετά και σε δεύτερη συνέντευξη και μου φάνηκε πως θα με έπαιρναν. Μου είπαν πως θα με ειδοποιούσαν από βδομάδα να μου δώσουν τελική απάντηση. Και περίμενα τηλεφώνημα και είχα αρχίσει να το πιστεύω. Δε με κάλεσαν όμως ποτέ. Απογοήτευση. Κι έτσι άρχισα εκ νέου να ψάχνω.  

Δούλεψα για λίγο ντελίβερι, για 3 μήνες, και ίσως καθόμουν περισσότερο, αλλά έφυγα κι από κει γιατί άλλα είχαμε συμφωνήσει κι άλλα μου έδινε εκτός του ότι από τις τέσσερις ώρες που είχαμε πει, τις περισσότερες φορές αναγκαζόμουν και καθόμουν εφτά και οχτώ... Μετά πέρασα για λίγο ξανά από ένα τηλεφωνικό κέντρο πάλι στις πωλήσεις. Ήταν πολύ πιο πιεστικά από αυτό της Θεσσαλονίκης. Μέσα σε ένα 6ωρο δε γινόταν με τίποτα να πιάσεις το στόχο που σου έλεγαν. Έφυγα κι από κει. Τώρα συνεχίζω να στέλνω βιογραφικά μήπως βρεθεί κάτι σταθερό. Κάνω ιδιαίτερα, αλλά είμαι στη φάση βλέπουμε...

(Συνέντευξη με τον Γ., 27 ετών)

Εκδήλωση-Βιβλιοπαρουσίαση: Αιωνίως Άνεργη | Τετάρτη 29/05 | Στέκι Πέρασμα

Συζήτηση με αφορμή την έκδοση του βιβλίου Αιωνίως Άνεργη της Αντιγόνης Η., εμπειρίες επισφάλειας και εργατική έρευνα την Τετάρτη 29/05 στις 19:30 στο στέκι Πέρασμα (Ζ. Πηγής 95-97 & Ισαύρων).

Μόνιμα προσωρινά...(;)

Έχω δουλέψει ως πωλήτρια σε αλυσίδα με ρούχα. Μπαίνοντας στον τρίτο χρόνο άρχισα να νιώθω ότι έχω κάνει τον κύκλο μου, ό,τι… ντάξει… είμαι ως εδώ... δεν αντέχω άλλο. Παραιτήθηκα και είπα να κάνω κάτι σε αυτό που έχω σπουδάσει, τη μουσική. Επειδή μου απάντησαν από ένα εργαστήρι δημιουργικής έκφρασης στη γειτονιά μου είπα να δοκιμάσω. Στην αρχή το είδα σαν ευκαιρία, φαινόταν και καλό το εργαστήρι, ήταν και κοντά μου... είπα κομπλέ... Η αφεντικίνα μου ζήτησε μπλοκάκι κι έτσι μπήκα στη διαδικασία κι άνοιξα βιβλία και τα σχετικά... Όμως το εργαστήρι δεν πήγαινε καλά, οι μαθητές λιγόστευαν και αυτό μέσα σε ενάμιση χρόνο από τότε που ξεκίνησα. Και είδα ότι δε με συμφέρει κι έφυγα κι από ‘κει. Έμεινα για λίγο χωρίς, αλλά επειδή είχα ανάγκη πήγα να δουλέψω μέσω γνωστού σε καφετέρια, που το είχα ξανακάνει ως φοιτήτρια, μέχρι να βρεθεί κάτι... Εντάξει συμφωνήσαμε να δουλεύω ένα 4ωρο στην αρχή και για τον πρώτο μήνα ήταν καλά, αλλά μετά επειδή είχε δουλειά με φώναζε και επιπλέον ώρες έως ότου τώρα έφτασα να δουλεύω φουλ τάιμ. Και είμαι ξανά στη φάση να δω πώς θα συνεχίσω γιατί έχω εξαντληθεί και από την άλλη σκέφτομαι ότι τζάμπα σπούδασα... ότι θέλω να κάνω και κάτι πιο επαγγελματικό με τη μουσική πέρα από τα λάιβ που κάνουμε μια φορά στο τόσο με την μπάντα. Έχω περάσει περιόδους χωρίς δουλειά, αλλά δεν έχω νιώσει άνεργη, ούτε όμως κι εργαζόμενη νίωθω αφού ξέρω πως είμαι προσωρινά όπου πάω...

(Από συνέντευξη με την Η., 28 ετών)

...και μια αιώνια έρευνα...

Με αφορμή τις ιστορίες ανεργασίας του μπλογκ Αιωνίως Άνεργη (eternallyunemployed.blogspot.com) και στα πλαίσια της σειράς εκδόσεων εργατική μαρτυρία από τις εκδόσεις Κινούμενοι Τόποι διεξάγουμε αυτήν την περίοδο συνεντεύξεις γύρω από ζητήματα εργασίας και ανεργίας και φτιάξαμε μαζί ένα ερωτηματολόγιο γύρω από την εμπειρία των σύγχρονων συνθηκών εργασίας. 

Η συμπλήρωση του ερωτηματολογίου γίνεται ανώνυμα και διαρκεί λίγα μόνο λεπτά. Η συμβολή σας πολύτιμη...

http://bit.do/kinoumenoitopoi

από μέιλ που λάβαμε

Το ψάξιμο δουλειάς είναι καθημερινή διαδικασία, το έχω ζήσει. Ξυπνάω το πρωί και αρχίζω. Υπάρχουν περίοδοι που τα παρατάω τελείως απλώς γιατί κουράζομαι. Μετά από λίγο όμως αρχίζω πάλι από την αρχή. Όταν βρίσκεται κάτι, γιατί όλο και κάτι μπορεί να παίξει -αν και συνήθως μετά από αρκετές προσπάθειες, εκτός του ότι είναι πολύ εκνευριστικό να στέλνεις παντού και να μην μπαίνουν καν στον κόπο να σου απαντήσουν έστω ότι έλαβαν το βιογραφικό σου- παίρνεις λίγο θάρρος και λες καλά είμαι για τώρα. Όμως μετά από λίγο αρχίζεις να σκέφτεσαι πόσο καιρό θα κρατήσει κι αυτή η δουλειά... Γιατί ξέρεις ότι είναι κάτι που δεν έχει μέλλον... πωλήτρια σε κατάστημα με ρούχα, μετά δουλειά σε καφετέρια και μετά ξανά σε πωλήσεις ρούχων και ενδυμάτων και δουλεύεις κάτι 6ημερα και σου πετάνε και στην αρχή ότι “είστε δοκιμαστικά το πρώτο διάστημα...”. Και έχεις και την σχολή που βλέπεις ότι μένει πίσω και αγχώνεσαι και λες δεν θα πάρω ποτέ πτυχίο... Όμως μετά λες ότι δεν μπορώ να παρατήσω την σχολή ούτε όμως και την δουλειά γιατί έχεις ανάγκη τα χρήματα... και έτσι συνεχίζει όλο αυτό...

Χρ., πρώην πωλήτρια...    

...και ως άνεργες επιστρέφουμε...

Με την έκδοση των ιστοριών του μπλογκ Αιωνίως Άνεργη υπό την μορφή βιβλίου από τις εκδόσεις Κινούμενοι Τόποι και λόγω της ανταπόκρισης που λάβαμε αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στη δημοσίευση ιστοριών από την καθημερινότητα της ανεργίας και της επισφάλειας καλώντας την φορά αυτή όποια ή όποιον επιθυμεί να μας στείλει προς δημοσίευση τις δικές της/του ιστορίες (για επικοινωνία: igonintaw [at] hotmail . com)

facebook.com/aioniosanergi

www.kinoumenoitopoi.gr