Έχω δουλέψει ως πωλήτρια σε αλυσίδα με ρούχα. Μπαίνοντας στον τρίτο χρόνο άρχισα να νιώθω ότι έχω κάνει τον κύκλο μου, ό,τι… ντάξει… είμαι ως εδώ... δεν αντέχω άλλο. Παραιτήθηκα και είπα να κάνω κάτι σε αυτό που έχω σπουδάσει, τη μουσική. Επειδή μου απάντησαν από ένα εργαστήρι δημιουργικής έκφρασης στη γειτονιά μου είπα να δοκιμάσω. Στην αρχή το είδα σαν ευκαιρία, φαινόταν και καλό το εργαστήρι, ήταν και κοντά μου... είπα κομπλέ... Η αφεντικίνα μου ζήτησε μπλοκάκι κι έτσι μπήκα στη διαδικασία κι άνοιξα βιβλία και τα σχετικά... Όμως το εργαστήρι δεν πήγαινε καλά, οι μαθητές λιγόστευαν και αυτό μέσα σε ενάμιση χρόνο από τότε που ξεκίνησα. Και είδα ότι δε με συμφέρει κι έφυγα κι από ‘κει. Έμεινα για λίγο χωρίς, αλλά επειδή είχα ανάγκη πήγα να δουλέψω μέσω γνωστού σε καφετέρια, που το είχα ξανακάνει ως φοιτήτρια, μέχρι να βρεθεί κάτι... Εντάξει συμφωνήσαμε να δουλεύω ένα 4ωρο στην αρχή και για τον πρώτο μήνα ήταν καλά, αλλά μετά επειδή είχε δουλειά με φώναζε και επιπλέον ώρες έως ότου τώρα έφτασα να δουλεύω φουλ τάιμ. Και είμαι ξανά στη φάση να δω πώς θα συνεχίσω γιατί έχω εξαντληθεί και από την άλλη σκέφτομαι ότι τζάμπα σπούδασα... ότι θέλω να κάνω και κάτι πιο επαγγελματικό με τη μουσική πέρα από τα λάιβ που κάνουμε μια φορά στο τόσο με την μπάντα. Έχω περάσει περιόδους χωρίς δουλειά, αλλά δεν έχω νιώσει άνεργη, ούτε όμως κι εργαζόμενη νίωθω αφού ξέρω πως είμαι προσωρινά όπου πάω...
(Από
συνέντευξη με την Η., 28 ετών)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου