bad jobs

Τελείωσα τη σχολή στη Θεσσαλονίκη. Και άρχισα κατευθείαν να ψάχνω. Δε με ενδιέφερε τι ζητούσαν στις αγγελίες, αν ήθελαν ένα, τρία, πέντε χρόνια προϋπηρεσίας... όπου έλεγε απόφοιτος πληροφορικής έστελνα βιογραφικό. Τα πήρα όλα σβάρνα, “ό,τι είναι να γίνει ας γίνει...” έλεγα. Ήθελα απλώς να μου απάνταγαν. Έτσι περίμενα ένα τρίμηνο χωρίς να λάβω ούτε ένα τηλεφώνημα. Κι έτσι άρχισα να στέλνω γενικά σε ό,τι έβλεπα. Μου απάντησαν άμεσα από ένα τηλεφωνικό κέντρο για να κάνω πωλήσεις πακέτων τηλεφωνίας. Για να σε κρατήσουν σου έλεγαν ότι πρέπει να πιάσεις το στόχο. Μου φαινόταν ακατόρθωτο στην αρχή, δεν το είχα καθόλου με το τηλέφωνο, χώρια του ότι ένιωθα άσχημα να ενοχλώ τους ανθρώπους σπίτια τους. Όμως δεν έβλεπα άμεσα κάτι άλλο και επίσης σκεφτόμουν κι αν θα συνέχιζα για μεταπτυχιακό, αν θα κατέβαινα Αθήνα... Τον πρώτο μήνα δεν ξέρω πώς, αλλά κατάφερα να είμαι κοντά στο στόχο. Με κράτησαν και είπα κι εγώ ας κάτσω λίγο και βλέπουμε. Εν τω μεταξύ, εκτός από μια άλλη κοπέλα που κι αυτή έμεινε, όλοι οι υπόλοιποι με τους οποίους είχαμε ξεκινήσει, καμιά δεκαριά άτομα, είχαν παραιτηθεί και φύγει. Μετά όμως μας έβαλαν να πουλάμε μαζί και κάποια άλλα πακέτα αισθητικής κι εκεί πάτωσα και απογοητεύτηκα. Έφυγα και είπα να κατέβω Αθήνα να μαζέψω χρήματα και να δω για μεταπτυχιακό.

Πάλι άρχισα αναζήτηση σε εταιρίες πληροφορικής αλλά τίποτα. Μονάχα από μια, που φαινόταν σοβαρή, με πήραν τηλέφωνο και με κάλεσαν να περάσω ένα τεστ πάνω σε γλώσσες προγραμματισμού και σε δίκτυα. Πήγα λίγο απροετοίμαστος, λίγο αγχωμένος... Τελικά, έγραψα καλά στο πρώτο κομμάτι γιατί ήταν και φρέσκα στο μυαλό μου από τη σχολή, αλλά στο δεύτερο πάνω στα δίκτυα όχι και τόσο. Παρόλα αυτά, με φώναξαν για μια συνέντευξη και μετά και σε δεύτερη συνέντευξη και μου φάνηκε πως θα με έπαιρναν. Μου είπαν πως θα με ειδοποιούσαν από βδομάδα να μου δώσουν τελική απάντηση. Και περίμενα τηλεφώνημα και είχα αρχίσει να το πιστεύω. Δε με κάλεσαν όμως ποτέ. Απογοήτευση. Κι έτσι άρχισα εκ νέου να ψάχνω.  

Δούλεψα για λίγο ντελίβερι, για 3 μήνες, και ίσως καθόμουν περισσότερο, αλλά έφυγα κι από κει γιατί άλλα είχαμε συμφωνήσει κι άλλα μου έδινε εκτός του ότι από τις τέσσερις ώρες που είχαμε πει, τις περισσότερες φορές αναγκαζόμουν και καθόμουν εφτά και οχτώ... Μετά πέρασα για λίγο ξανά από ένα τηλεφωνικό κέντρο πάλι στις πωλήσεις. Ήταν πολύ πιο πιεστικά από αυτό της Θεσσαλονίκης. Μέσα σε ένα 6ωρο δε γινόταν με τίποτα να πιάσεις το στόχο που σου έλεγαν. Έφυγα κι από κει. Τώρα συνεχίζω να στέλνω βιογραφικά μήπως βρεθεί κάτι σταθερό. Κάνω ιδιαίτερα, αλλά είμαι στη φάση βλέπουμε...

(Συνέντευξη με τον Γ., 27 ετών)