Το ψάξιμο δουλειάς είναι καθημερινή διαδικασία, το έχω ζήσει. Ξυπνάω το πρωί και αρχίζω. Υπάρχουν περίοδοι που τα παρατάω τελείως απλώς γιατί κουράζομαι. Μετά από λίγο όμως αρχίζω πάλι από την αρχή. Όταν βρίσκεται κάτι, γιατί όλο και κάτι μπορεί να παίξει -αν και συνήθως μετά από αρκετές προσπάθειες, εκτός του ότι είναι πολύ εκνευριστικό να στέλνεις παντού και να μην μπαίνουν καν στον κόπο να σου απαντήσουν έστω ότι έλαβαν το βιογραφικό σου- παίρνεις λίγο θάρρος και λες καλά είμαι για τώρα. Όμως μετά από λίγο αρχίζεις να σκέφτεσαι πόσο καιρό θα κρατήσει κι αυτή η δουλειά... Γιατί ξέρεις ότι είναι κάτι που δεν έχει μέλλον... πωλήτρια σε κατάστημα με ρούχα, μετά δουλειά σε καφετέρια και μετά ξανά σε πωλήσεις ρούχων και ενδυμάτων και δουλεύεις κάτι 6ημερα και σου πετάνε και στην αρχή ότι “είστε δοκιμαστικά το πρώτο διάστημα...”. Και έχεις και την σχολή που βλέπεις ότι μένει πίσω και αγχώνεσαι και λες δεν θα πάρω ποτέ πτυχίο... Όμως μετά λες ότι δεν μπορώ να παρατήσω την σχολή ούτε όμως και την δουλειά γιατί έχεις ανάγκη τα χρήματα... και έτσι συνεχίζει όλο αυτό...
Χρ., πρώην πωλήτρια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου